KWIAT

Przez jakiś czas co niedziela otrzymywałem od pewnej osoby różę do butonierki. Działo się tak każdego niedzielnego poranka, toteż wkrótce przestałem zwracać na kwiat uwagę. Oczywiście był to miły gest, za który byłem wdzięczny, lecz z czasem stał się rutyną. Jednakże pewnej niedzieli coś, co zacząłem uważać za naturalne, nabrało nowej, niecodziennej treści.

Wychodziłem właśnie z nabożeństwa, gdy podszedł do mnie dziarski chłopczyk.
– Pastorze, co zamierza pan zrobić z tym kwiatem? – spytał.

Z początku nie wiedziałem, o co mu chodzi, dopiero po chwili się domyśliłem.
– Ach! Masz na myśli tę różę? – Wskazałem kwiat w butonierce.
– Tak. Wziąłbym ją sobie, gdyby pastor miał zamiar ją wyrzucić – odparł.

Uśmiechnąłem się i odrzekłem, że z radością ofiaruję mu moją różę. Od niechcenia zapytałem też, co chce z nią zrobić.
– Chcę ją podarować mojej babci – odpowiedział. chyba nie miał nawet dziesięciu lat. – W zeszłym roku rozwiedli się moi rodzice. Na początku mieszkałem z mamą, ale gdy wyszła ponownie za mąż, odesłała mnie do ojca. Mieszkałem u niego przez jakiś czas, lecz on także stwierdził, że nie mogę z nim być, i zawiózł mnie do babci. Ona jest taka dobra, gotuje mi i troszczy się o mnie… Jest tak dobra, że chciałbym podarować jej ten piękny kwiat.

Chłopiec umilkł, a ja nie potrafiłem wydobyć z siebie głosu. Moje oczy napełniły się łzami. Ten malec ujął mnie za serce. Odpiąłem szybko różę i trzymając ją przed nim, rzekłem:
– Chłopcze, to najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek słyszałem. Niedostaniesz tej róży, to byłoby za mało. Spójrz tam, przed amboną stoi ogromny bukiet. Parafianie co tydzień kupują kwiaty do kościoła. Weź je dla twojej babci, ona zasługuje na nie w całej pełni.

I jakby nie dość było mego wzruszenia, chłopiec powiedział coś, co na zawsze pozostanie w mym sercu:
– Co za wspaniały dzień! Prosiłem o jeden kwiat, a dostałem cały bukiet!

John. R. Ramsey